Het is de nachtmerrie van elke ouder. Je kind is geboren, je bent nog in het ziekenhuis en ineens krijg je te horen: je baby is weg. Het overkomt het Dordtse stel Kees en Betty in 1988. Heel het land leeft mee met de ouders van Baby René. “Het is net alsof je elf dagen in een film zit, waarvan elk uur 24 uur duurt. Het is de onmacht en de onwetenheid van ‘waar is ’t ie?’” Merwedeziekenhuis in Dordrecht – Beeld uit Vergeten Verhalen van TV Rijnmond In de nacht van 23 op 24 oktober 1988 breekt er paniek uit in het Dordtse Merwedeziekenhuis. Een van de pasgeboren kinderen, René, vijf dagen oud, is weg. “Om een uur of 1 hebben ze me wakker gemaakt”, zegt Betty, terugdenkend aan die nacht. “Ligt René bij jou in bed, vroeg ze. Ik zeg nee. En de verpleegster loopt gewoon weer weg. En na tien minuten komt ze weer terug. Ze trok de dekens van me af en zei ‘hij ligt echt niet bij je’.” Betty vraagt aan de verpleegster of er iets aan de hand is. Ja, dat is er. Haar zoon is weg. Bij Dagblad De Dordtenaar (nu onderdeel van het AD) werkt Kees Thies als verslaggever. Hij is op het politiebureau aan de Nassauweg als hij op 24 oktober hoort dat er een baby is ontvoerd. “Maar verder dan een bevestiging wilde de politie niet gaan”, legt Thies uit. Dak De politie is dan druk bezig om het hele ziekenhuis ondersteboven te keren in de zoektocht naar René. “Als ik eraan terugdenk dan zie ik nog steeds de rechercheurs over het dak van het ziekenhuis lopen om te zoeken naar René”, vertelt Betty. “En als mijn man terugdenkt aan die periode dan ziet hij dus dat vuilniszakken van het ziekenhuis leeggegooid worden op het parkeerterrein.” De politie is er namelijk nog niet zeker van dat er sprake is van een ontvoering. Mogelijk heeft iemand het kind ergens achtergelaten. Briefje Maar vrij snel komt de politie toch tot de conclusie dat er sprake is van een ontvoering. Er wordt een briefje gevonden in het ziekenhuis. Daarop staat: ‘1 baby – 7.500 gld’. Ook zijn steekwoorden te lezen die er op wijzen dat de ontvoerders van René mogelijk hebben gereisd via het veer Vlissingen – Breskens. Maar dat blijkt een dwaalspoor te zijn. De vader en moeder doen via het ziekenhuis een oproep aan de ‘ontvoerders’. Ze willen een levensteken van René en ze smeken de ontvoerders om het kind goed te verzorgen. De politie houdt ondertussen de kaken op elkaar over de voortgang van het onderzoek. En dat terwijl de media bovenop de zaak zitten. “Op een gegeven moment hadden we het idee dat de baby naar een woonboot in Gorinchem gebracht zou zijn”, zegt Thies. “We zijn daar ook wel wezen kijken. Ik heb daar een halve nacht rondgebanjerd met een fotograaf samen. Je wilde zo graag dat die zaak opgelost werd.” Catherine C. Dan neemt een vertrouwensarts contact op met de politie. De arts heeft het zeer sterke vermoeden dat een van zijn patiënten die met een baby langskomt helemaal niet zwanger is geweest. Ook staat ze niet onder controle van een gynaecoloog of een consultatiebureau. De vrouw is de 21 jarige Catherine C.. Zij is een psychiatrisch patiënte die in het Merwedeziekenhuis is behandeld. Ze kan geen kinderen krijgen, maar de kinderwens is zo groot, dat ze maandenlang haar kleren opvult, waardoor het lijkt alsof ze zwanger is. Na negen maanden gaat ze naar het ziekenhuis en op de afdeling Verloskunde neemt ze een van de pasgeboren baby’s mee. Het is een jongetje. Het is René. Op 8 november doet de politie een inval bij een flat aan de Torenstraat. Daar ligt de kleine René te slapen in een bedje. De 21-jarige vrouw wordt opgepakt. “Het feest kon niet op”, zegt Betty. “We hebben feest gevierd op het politiebureau, een heel groot feest in het ziekenhuis. Beschuit met muisjes op het politiebureau. Heerlijk. Gewoon fantastisch dat hij is gevonden.” Baby René komt weer thuis. Beeld uit Vergeten Verhalen van TV Rijnmond. Een paar dagen later wordt het complete gezin welkom geheten bij het ouderlijk huis in de Dordtse wijk De Staart. Zeker dertig journalisten staan het stel op te wachten. “Er was een feestelijke sfeer in de straat. Dat had ik zelf ook”, zegt Thies. “Dat is niet zo gek na elf dagen, dag en nacht werken. Dus we gingen nog even snel deze foto maken en ik kan me herinneren dat ik daarna mijn bed ben ingedoken en aan één stuk door geslapen heb.” “Maar alle gebeurtenissen hebben nog wel een hele impact op mijn leven”, sluit Betty af. “Elk jaar als hij jarig wordt is geen cadeau te groot. Geen moeite blijft gespaard om te zorgen dat hij gewoon een geweldige verjaardag heeft. Je wordt je weer extra bewust dat je zijn verjaardag viert mét hem. God zij dank wel.” Catherine C. wordt volledig ontoerekeningsvatbaar verklaard. Ze wordt veroordeeld tot een tbs-behandeling die om de twee jaar verlengd kan worden. De vrouw zit nu niet meer vast.